Esasında savaşmak, insanoğlunun en büyük icadıdır. Savaşmaktan daha güzel daha anlamlı ne olabilir ki? Bütün insanlık savaşmalı hem de gece gündüz. 'Savaşmak' ne nefes kesici bir kelime, ne entelektüel bir tavır... Şu estetiğe bakar mısın hele: Kanserle savaşan kız, veremle savaşan bilim adamı, duman savaşçıları, cehalete savaş açan aydın, önyargıyla savaşan adam, sınırlarla savaşan çocuk, barış savaşçıları... İşte buydu insan genetiğine kodlanmış savaş biçimi ancak kafalarda oluşan 'savaş' algısı kötüydü ve ona yüklenen anlam ürkütücüydü. Bir çocuğun elindeki şekere nişan alan silahın başlattığı savaşlardı, hunharca olan. insan, basit bir paradigma değişikliğiyle öldürmek için değil, yaşatmak için savaşmayı öğrenebilirdi oysa; yanlış cephede yer almaktan kurtulup...
Parayı Bulduğum An Alayını s.230 (Erdal Demirkıran)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder