Çağa hakim olmuş bu ideolojinin özü, kişinin gerçekleştirdiği her eylemin merkezinde ben’i tutmasıdır. Ego içinden yükselen bir kaledir o . Kur’an-ı Kerim ’..Nefisler ise 'kıskançlığa ve bencil tutkulara' hazır kılınmıştır.’’(Nisa/128). buyurur. Bencillere göre evrenin merkezinde hep kendileri vardır ve olmalıdır. Her şey onlara göre şekillenmeli ve en iyisi hep onların olmalıdır. Trafikte bile geçiş üstünlüğü onlarındır. Kendileri başkaları ile alay etse de onlara şaka dahi yapılamaz. Kendileri kin kussa , öfkeden kudursa da başkalarında bu duyguların zerresi olmamalıdır. Kitap okuyacaksa susulmalı, akşama da onun en sevdiği yemekler yapılmalıdır. Bu şekilde yaşam süren bencil insanlar, kendi esaretine zincirlenmiş kölelerdir. Onlar bencillik zindanında hayatı kendilerine zehir edip , yalnız yaşar ve yalnız ölürler. En çok zarar verdikleri kendileri olsa da kokuşmuşluğun islerini topluma da bulaştırırlar. Çünkü onlar , ardında bıraktığı ‘’can kırıklarına’’ bile bakmayan vefasızlardır.
Bencillik göze takılmış ayna gibidir. O gözlerle nereye bakarsa bakılsın kendisinden başkasını görememektir. Dünyanın bir ucunda masum insanların öldürüldüğünü bile bile kendini düşünmektir. Kendi hücrelerinin her birini ayrıntıları ile düşünmek, ‘’ötekileri’’ dikkate almamaktır. Başkası düşünce ‘’ çürük tahtaya basmasaydı’’ deyip kendisi düşünce ‘’ tahta çürük çıktı’’ diyerek şikayet etmektir. Onlar ayda beşbin tl kazanan ama yanı başındaki muhtaca elli tl vermekten aciz zavallılardır. Onlar Filistin’de parçalanmış çocuk cesetlerini görünce acıyan , ardından şükür halimize diye arkalarına yaslananlardır . Bencilliğin altında yatan neden kişilerin iç dünyalarının güçsüz olması ve güvensizlikleridir. Onlar ben odaklı yaşayarak, dışarıdan gelebilecek tehlikelere karşı kendilerini koruduklarını sanan sanal paratonerlerdir.
R. Whately ‘’ Biz insana kendi iyiliğine çalıştığı için değil, komşusunun iyiliğine çalışmadığı için bencil deriz ‘’ der. Çünkü bencillik dostluğun zehiridir. Aynı kalp rahatsızlığıyla aynı kaderi paylaşan iki yaşlı adam aynı odayı da paylaşıyorlardı. Tek fark biri cam kenarında diğeri ise duvar dibinde yatıyordu. Cam kenarındaki yaşlı adam her gün camdan bakarak arkadaşına dışarısını anlatırdı. “Bugün deniz sakin, yine de uzaktaki teknenin yelkenleri rüzgarla doluyor. Park bu sabah sakin, dünkü sevgililer yine geldi, aynı yere oturup konuşmaya başladılar, el ele tutuştular. Erguvan ağaçları ne güzel açmış, her yer mor bir renk almış, erik ağaçları da beyaz çiçekleriyle onlara eşlik ediyor. Denizin üzerindeki martılar ne güzel de dalıyorlar suya”
Günler böyle geçip gidiyordu ta ki cam kenarındaki yaşlı adam kalp krizi geçirene kadar. İşte o anda duvar kenarındaki adam düğmeye bassa kurtaracaktı arkadaşını ama şeytana uydu, bunca zamandır sadece dinleyebiliyordu, artık görebilirdi de, işte bunun için düğmeye basmadı ve hemşireyi çağırmadı. Aynı kaderi paylaştığı kişiyi ölüme gönderdi, ama o bunun haklı bir savunma olduğunu düşünüyordu. Ertesi gün hastabakıcılar ölen yaşlı adamın yerine kendisini koymaya gelmişlerdi. Hemen yatağının yerini değiştirdiler, İşte o günlerdir bakmak istediği manzarayı nihayet görecekti. Başını kaldırdı ve pencereden baktı; simsiyah bir duvar ! İşte bencillerin hazin sonu hep böyle siyah duvarlarla karşılaşmaktır.
Karşılığı beklenmeden yapılan her iyilik öldürülen bir bencillik duygusudur. Benden sonra tufan kopsun diyenlerden değilseniz bir öksüzün başını eğmiş ve üzüntülü gördükten sonra gidip kendi çocuğunun yüzünü öpmeyin. Ben kelimesini lügatınızdan çıkarın. Allah beni ben’den, sizi sizden korusun …
Aydın UZKAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder