''Ve kıskanır ölürcesine, adeta damarlarında dolaşan asit gibi yakar tüm ruhunu ama belli etmez ve paranoyaklaşma sürecinin başlangıcıyla o artık sinsi bir aşıktır. Hiç bitmeyecekmiş gibi başlayan, dağlar kadar kusurları örten bu aşk bittiğinde o heyecan yerini sevimsiz huysuzluklara bıraktığında, daha düne kadar taptığın o insanın üzerindeki tişörtün iğrençliğini görebildiğinde artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır.
Ve geriye kaybolan bir aşk, gerçek olan bir yok oluş kalıyor'' (Sf.20)
Gülfidan Ozgur /Aşka Tapan Beyinler
yok oluşa sebep olan yine var edebilir mi?yoksa bir kere yok etmiş midir?keşke o heyecana dönsek de hayatı toz pembe pozitif görebilsek eksiğiyle değil fazlasıyla görsek, ama her şekilde de böyle olabiliriz...bizim elimizde
YanıtlaSil