Annem ve babam evde, uzun uzun anaokulu ve benden söz ettiler; sanki ben duymuyormuşum gibi. Arada bir, okulun çok iyi bir şey olduğunu, yaşı gelen her Türk gencinin gitmesi gerektiğini ve bundan dolayı çok mutlu olunacağını söylüyorlardı. 0 zaman da olgunluğumdandı sanırım, bizimkiler ilk heves nasılsa vazgeçerler falan diye, hemen konuşmadım. Kendilerince, akıllarına bir şey gelmiş ve mutlu olmuşlardı. Akıllarına gelen ve mutlu olacağımıza inandıkları son projenin kız kardeşim olduğunu iyi bildiğimden, ben hafiften tedirgindim. Daha kız kardeşime bile bir çözüm bulamamışlardı ve hâlâ evdeydi; "Anlaşılan daha bir süre bizimle" diye düşündüğümden, aklımı anaokuluna çok da fazla veremiyordum.
Sarı Siyah s.25 (Ahmet Nacar / Ahmet Şerif İzgören)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder