Ruh ve bedenin uyanışı, yaşama sıkı sıkıya tutunuşu olan ilkyazın kışkırtıcı davetine uyan yaşlı kadm; elindeki bastona yaslanarak yavaş adımlarla bahçeye doğru yürüyordu.. Her bir yeşilliğin yanında oyalanıyor, suya doymuş toprağın amber kokulu buğusunu kış boyunca isli hava solumuş ciğerlerine boca ediyordu. Bahçedeki badem ağacının altına bağdaş kurup oturdu. Epeydir ayağı toprağa değmemişti. Çoraplarını çıkartıp nemli ve ipeksi çimlere dokundu. Yere düşen badem çiçeklerini kokladı. Kelebeklerin, arıların uçuşunu, kuşların oynayışını seyretti uzun süre. Nicedir ısıtamadığı sırtını Güneş'e vererek ısıttı. Çehresi berraklaşan köyünün bağ ve bahçelerinde, mezarlıkta gezindi nemli gözleri. Taze yeşillik kokan havayı kokladıkça kararan ruhunun kalaylandığını hissetti...
Uyuşan ayaklarını toparlayıp ayağa kalkmak istedi, sendeledi. Tekrar hamletti, acemice yaptığı davranışlar fayda vermemişti. Hareket ettikçe gözleri kararıyor, dik durmakta zorlanıyordu. Yüreği göğüs kafesine dar geldi, boğazı bir devin hışmına uğramışçasına sıkılmaya başlanınca titrek sesiyle birkaç kez yardım istedi. Dilinde bir acılık, gözlerinin önünde uçuşan belirsiz gölgeler, bedeninde bir hafiflik hisseden yaşlı kadın yılgınlıkla uzanıverdi yeşilliğin üzerine öylesine...
İçindeki fay kınklıklannı, ünlenmemiş sedalanyla harmanladı. Çivisi oynak, çıkış kapısı aralık bu handa; kaybolmuş ömrüne yanmayı bırakıp en temiz duygularının kırılgan zincirlerini gevşetti keçeleşmiş elleriyle... Ateşle buz arasında kalmış bir dağlanıp, bir üşüyordu. Gerilmiş bedeni kendiliğinden gevşeyiverdi. Tüm hücrelerinde hissetti uykunun ılımlı sükûnetini. Dümen* suyuna ram oldu yavaşça. Köpükten bir yelpaze bırakarak arkasında... Akan suyun saydamlığında gezdirdi yosun rengi menevişli gözlerini. Bakışlarında sanki derin suların karanlık ifadesi, yüreğindeki volkanın patlamak üzere olduğunun işaretleri seziliyordu. Parmaklarını suya değdirdi, aktıkça içinde biriktirdiklerini alıp götürüyordu... Burukluklarını, öfkelerini, üzerine tuz basılmış gizli yaralarını...
Törpülenmiş sivri çıkışlarım anımsadı, hayatla pazarlık yapılmayacağını özümsemiş güz gülleri gibi kavruk ruh haliyle... Görünmez bir mürekkeple yazılmış yazı gibiydi, yumuşak tabiatıyla yaptığı katmerli emekleri... Karanlığın duvarına dayanmış düşlerinin ve düşüncelerinin geçidine kapıldı. Yaşadıklarının / yaşayamadıklarının ruhunda bıraktığı tortularla uzak geçmişine doğru yol aldı...
Gelişen vücudu ruhunda esen değişim rüzgârlanyla yanşa girmişti sanki Hüsna'nın. Henüz on altısında ya vardı, ya yoktu. Babasıyla yaylalarda dolaşır, yanık sesi koyaklarda yankılanırdı.. Dokununca soluverecekmiş gibi duran kızıl gül goncası dudaklarında sebepsiz beliriveren hınzırca gülüşler yeniyetme hallerine şahitlik ediyordu. Gamzelerinde soluklanan pembe / beyaz tomurcuklar; sırtını iki belik halinde döven kınalı saçlarının çevrelediği çilli yüzüne tanrıça saflığı nakşediyordu.
Uzun kış gecelerinin birinde alacakaranlıkları gittikçe devleşen öfke nöbetleri halinde aydınlatıp gümbürtüleriyle korkulan kamçılayan bir afatta boğulan ağıtlara; yazgısma doğuştan öksüzlük mührü vurulmuş cılız bir ses kanştı... Göbeği kesilmeden sıcacık bir nefes gibi içine çekeceği nafakası kesildi garibin... Boyunlar büküldü. Gözlerden yaşlar indi, seslerin içinden sessizce... Yürekler dağlandı alaz alaz. Azrail'le düğüne gider gibi yitti, gitti anacığı... Renkler asılı kaldı alaimisemada rüya ile uyanıklık arasında... Kurşun gibi ağırlaşmış yüreklere telaşlı sesler ses verdi, ruhsuz gölgeler can buldu usul... Usul... Taze acılannın arasında, cevabını kimsenin bilemediği bir soru düştü zihinlere: "Bu çocuk anasız nasıl büyüyecek?"
Şeydi Ahmet Ağa mal, mülk sahibiydi. Otlaklarda yayılan sürüleri, kışlalarda meleşen koyunlan vardı. Tarla ve bahçelerinin ise ucu, bucağı gözükmüyordu... Mallanna çobanlık yapan Behram'ın kızı Hüsna'yı, o yıl içinde kendine gelin ediverdi. Yediveren gülleri gibi en verimli çağmda, büyüyemeden küçülüvermiş çocuğa analık yaptı Hüsna Gelin... Yüreği merhamet dolu köy güzelinin yarattığı ılımlı iklim, kocasının yeni yetişen oğullanna tesir etmedi... Sözsüz konuştular uzun süre. Tek amacı hayatı birlikte solumaktı ne çare... Çoğu kez gözyaşlan kurudu çocuksu yüzünde. Uykulan delik, deşikti. Gücü ise delice... Marazlı kocası, talihini değiştirdiği bebesinden yana şanslıydı şükür. Doğuştan kanatlan kopanlmış ürkek kuş palazlanmıştı artık. Ağabeylerinin aldırmaz, eğreti bakışlarına kanıp havalanıyor önüne attıklan sevgi kıtıntılanndan nasiplenmeye çalışıyordu. Boy veren zehirli sarmaşıklar etrafını kuşatıyor, esnek davranışlan sert kayaya çarpan mermi gibi hummalı çalışmalarını un ufak ediyordu...
İçlerinde idare lambasının cılız ışığı kadar izan olmayan oğullan, kof köpük gibi gördükleri analıklannm her gördükleri yerde damanna basıyordu. Gittikçe dozu yükselen kinci ve aşağılayıcı davranışlan tüm benliğine sinip katran karası lekelerle çörekleniyordu yüreğinde. Kirpiklerinde donan yaşlar uyuyan yılanın içindeki zehri koyulatıp öldürücü darbenin fitilini ateşliyordu... Milim milim düze çıkmayı beklerken...
Ufaktan başlayan ağız dalaşı gittikçe şiddetini artınnca yorulmuş bedeni ve frenlemeye çalıştığı yabansı huzursuzluğu gün yüzüne çıkmış öfkenin bulaşıcılığıyla hiç istemediği bambaşka dünyalara sürüklenmişlerdi. Bağışlanmayı bile beklemeden koşar adımlarla uzaklaştılar baba ocağından bir daha dönmemecesine..
Mülayim kocasının yorgun yüreği çözülmesi gereken düğümü çözememenin çaresizliğiyle kaskatı kesiliverdi bir gecenin sessizliğinde... Çığın altmda bırakarak kansını ve bebesini...
Yosun gibi... Ot gibi yaşadı yıllarca, ruhsuz ve neşesiz sadece oğlu için... Kapıya gelen çift jandarmadan aldı yazgıların en kötüsünü... Gururluydu ama... Göğsüne taktığı madalyanın ve kendisine verilen payenin erinciyle...
Gözlerinde bir çakım, nefesinde çatallanma, yüreğinde bir serçe ürpertisi hisseden Hüsna ana; billur kumlu tarlalann içinden koştu... Kuşlar havalandı, tüllenen gökyüzüne doğru...
Fatma TÜRKDOĞAN
www.mevsimler.org
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder