Yaşlı bir kış acımasızca girdi içeri
Anladım o zaman
Göçün devam edeceğini
Patlamaya durmuş tohumların
Birden içimde nasıl donacağını
Ve üşüyen masalımın
Neden ağladığını anladım.
Artık üstünü kim örter
Yetim kalan sabırlarımın
Kim öper gözlerinden sabahlarımın
İki kuş nasıl uçar
Zifiri uçurumların üstünden
Dağılmış gökyüzünü kim toplar
Yıldızları ağlatmadan
Kim dokunur kalbime
Ateşini söndürmeden.
Gece sustu
Kara pelerinli kara kış girdi içeri
Güneşi aradım penceremin kenarında
Yoktu
Korktum birden eskiden olduğu gibi
Anne diye ağlamaya başladım
Annemde yoktu
Elimi uzattım ürkekçe
Duvarların soğuk yüzüne
Kederlerle hançerlendim...
Zeynep Nilgün GÖKÇEÖZ
Mevsimler Dergisinden alınmıştır.
Derginin tamamını okumak için www.mevsimler.org
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder